Artık kapı eşiğinde yaşanıyor sevdalar...
Öyle ki gitmek ya da daha sonra gitmek işte bütün mesele bu...
Birini bırakmanın maharet olduğu raddedeyiz. Bireyselleşen toplumun en büyük götürüsü bu oldu; insanlığımız. Eskiden yitirmemek için çaba sarf ettiğimiz her şeyi, global değerler uğruna bozuk para misali harcar olduk. Mesela önceden yolda bir garip görsek yardım ederdik; Bugün bana ne deyip yüzümüzü çeviriyoruz. Misal, eskiden sevdiğimizin elini bırakmamak için çaba sarf ederdik, bugün bir ayağımız eşiğin dışında bekliyoruz.
Öyle korkutmuş ki modern hayat, hepimizi birbirimizden korkar olmuşuz. Hani eskiden sevmek, uğruna her şeyi feda etmek takdire şayan bulunurken, bugün biri için bir şey yapmak salaklık addedilir olmuş.
Öyle bir benlik duygusu eklemişler ki bu yeni kültüre, kendimizi düşünmekten başkalarına zaman ayıramaz olmuşuz. Toplumsal statüler hayatımızı yönetir olmuş, bir kere yönetici olunca artık bir daha insan olmayı beceremez olmuşuz. Öyle ki; sevdiğimizi bile yönetmek istemişiz de başaramayınca, en lakayt halimizle sevgilimizi kovmuşuz hayatımızdan.
Eskiden kapı arkasındaydı sevdalar, iki kişiye özel ve bir o kadar saklı. Bugün en küçük sıkıntılarda dahi gidilen danışmanlar arar olmuşuz. En mahremimizi paylaşmışız ve beklemişiz bize en makul çözümleri üretsinler diye ama kazandığımız nur topu gibi yeni problemlerimiz olmuş.
Eskiden hepimiz sadece insanmışız. Bugün müdürüz, öğretmeniz, polisiz, reklamcıyız. Modern zamanda hepsini olmayı başarmışız da bir daha insan olamamışız.
Post-modern olalım artık, sevmeyelim kimseyi ya da değer vermeyelim kimseye. En soyut resimlerde mutluluğu arayalım ve bakmayalım bir daha geçmişe. Geçmişe burun kıvıralım ve bağlayalım kendimizi matrix misali bilgisayar programlarına, aşkı da zihinde yaşayalım. Sevmeyelim, sevilmeyelim bir daha, yasak olsun bütün güzel duygular ve hepimiz birer robota dönüşelim. Takalım fişimizi sabaha kadar dolalım, akşama kadar çalışalım.
Sonuç olarak böyle saçmalayalım, sıyıralım...
Saygılarımla...
Yorumlar