Sıkıldım...

Sakinleşeyim derken hayatın stresleriyle baş başa kaldım hep. İyiye gideceğini sandığım herşeyin yavaş yavaş kötüye gittiğini gördüğüm zamanlarda hep hüzünlerim yanımda dostlarım, gittikçe karanlıklaşan umutsuz, çıkmaz sokaklarım vardı.

Tanımaya çalıştığım kendimde olsa hep beklentilerle gittim ayna karşısına ve aynadaki görüntüme sormadım ne istediğini çünkü hep ne beklediğimi anlatmakla meşguldum. Kimsenin bundan farklı olmadığını bile bile farklı sonuçlar bekledim, bekledim de hep hüzünlendim. Kimseyi rahatsız etmek istemesem de rahatsız ettiğimi hissettim insanları ve çekildim kenara.

Mutlu musun kendinle dersen :) bir smiley kadar tebessümlü ve mutluyum, gülümsüyor ama smiley ne kadar mutlu ki ? Zorunlu bırakıldığı mutluluklarda soğuk tebessümler saçarak yaşayan bir smiley kadar mutluyum...

Saygılarımla...

ftgrf