Not: Bu şarkı anımsattı yazdım dinleyerek okumanızı rica ediyorum...Hiç düşündünüz mü babalarmızın hayatımızda ki yerini, neden hiç maddi sıkıntılardan haberimiz olmaz, neden en sıkıntılı zamanlarda dahi günlük güneşlik hayatlar yaşayabiliyoruz. Babalarımız sayesinde hiçbir sıkıntı, hiçbir dert bize ulaşamadan yok oluyor yorgun ama dinç, sevdikleri için çıktığı her savaşa en büyük savaşçılardan daha dik daha hazır çıkan savaşçı karşısında...
Yıllar yıpratıyor babaları, onca sene geçirdiği hayat kimbilir ne çelmeler taktı, kimbilir hangi sıkıntılarla savaşmak zorunda bıraktı. onca hayat koşuşturmacasında tek sıkıntısı vardı babalarımızın; Dayandığı tek güç içinde ki fırtınaları dışarıya vuramamanın verdiği yıpranmış liman tadında ki yüreklerine bir yudum mutlulukla bakan ailesi yani bizler.
Onca sıkıntının arasında bir gülüşüne gözünü kırpmadan ömrünü verebileceği insanların mutluluğudur yegane ödülü. İçinde ne fırtınalar barındırır, ne yaşanmışlıklar yıkmıştır yıpratmıştır. Ağlayamamıştır baba çünkü babalar ağlamaz çünkü babalar kuvvetlidir çünkü babalarımız bizim yenilmez kahramanlarımızdır.
Ağlayamaz yenilmez kahraman çünkü güçlüdür o çünkü o bizi korur çünkü kimse onun kadar güçlü olamaz çünkü o "BABA". Yeri gelmiştir kızmıştır yeri gelmiştir birlikte çok güzel günler yaşamışızdır. Ama babamıza bir kere seni seviyorum demek aklımıza gelmemiştir.
Oyuncak istediğimizde bize kızması zorumuza gitmiştir ama isteyerek kızmamıştır babalarımız. Çünkü baba güçlüdür elbette bir oyuncağı alacak parası vardır diye düşünürüz ama parasız olduğunu söyleyemediğini ve "sonra alırız yavrum" cümlesine inatla direnmemizin onun gururunu derinden yaraladığını, sonra o an aklına geldikçe ağladığını düşünüp "baba seni seviyorum" dememişizdir.
Ve çoğu zaman bizim bir birrey olduğumuzu bile düşünmediğine inanmışızdır. Kararlarımızı sorgulaması ve hep bir bahane bulmasını küçük görmesine yormuşuzdur ama düşünmemişizfir ki aklından bize herhangi bir zarar getireceğini düşündüğü herşeyin karşısında yırtıcı bir kaplan misali durabileceğini bu biz bile olsak...
Ve esirgemişiz bir seni seviyorum sözünü bilmek zorunda oldukları için, hayatta yegane amaçları biz olan insanlara sebebsiz yere içimizden geldiği için seni seviyorum dememişiz. Bu zaman kadar söyleyemediğim ve söylemediğim her seni seviyorum için çök pişmanım pişman olmamak için söylemeliyiz.
Baba olmak zor zanaat, dağ kadar dik olup bir çiçek kadar nazik olmaktır aynı zamanda dokundan boynunu eğecek gibi bunu kendisinin dışında kimsenin bilmemesidir. Sıkıca sarılıp seni seviyorum dememize ihtiyaçları var. tıpkı onların bize demesine ihtiyacımız olduğu gibi.
En azından baba oldukları için ve her ihtiyacımız olduğunda bize sarılıp bizi telkin edip güvende hissettirdikten sonra seni seviyorum dedikleri için bir kere öylesine içimizden geldi diye seni seviyorum diyelim...
Hayattaki sıkıntılara göğüz germesi için ufakta olsa bir neden verelim, içinden hafif bir tebessüm etmesi için ve sevildiğini bilmesi için seni seviyorum diyelim...
Saygılarımla...
Yorumlar